19 de gen. 2008

de regreso

pues después de 8 días sin internet en casa, ya vuelvo a estar por aquí...
y la verdad es que en la ultima entrada que hice desde la uni, del meme que había hecho unos días antes, decía que tenia mucho por contar, y así es, y escribí una entrada larguíiiiiiiiiisima con todas las novedades, pero hoy no me apetece poner eso, primero porque es un rollo de cuidado y no quiero aburrirlas y luego que no se...

me pase el fin de semana pasado llorando, hacia mucho tiempo, desde verano, que no lloraba tanto... llego un punto que ya estaba tan sensible que lloré horas sin poder parar por el pensamiento mas insignificante...
pero eso ya se ha quedado atrás! des de que cumplí los 20 no lo he vuelto a hacer! y espero que dure por mucho tiempo
mi cumple paso sin pena ni gloria... mi madre me regaló unos pendientes que había visto en una tienda y me gustaron muchísimo, y me había engañado por navidades diciendo que se habían acabado... y como perdí mis pendientes favoritos... ademas, estos tienen las alitas, igual que las dos "caritas" de Hatsuki

me los dio porque ya los tenia, porque el día de mi cumple todavía estábamos peleadísimos

yo nunca me pelo con mi madre, siempre se pone de mi parte, pero esta vez no fue así, se puso de parte de mi padre...
y este fue el primer cumpleaños de mi vida, en el que no bufé las velas, las 20 velitas y su deseo... y la verdad, es lo que mas pena me da...
pero en fin, no quiero hablar de esto, ni de porque me pelee con mis padres


de lo que quiero hablar es de lo que da vueltas por mi cabeza últimamente...
primero de todo quiero dejar claro que estoy bien anímicamente, al menos mucho mejor que días atrás, pero tengo una espinita clavada...
pues bien... a ver por donde empiezo...
durante el mes de enero, como tenemos exámenes, no tenemos clases, pero he ido bastantes veces esta semana a la uni o a la biblioteca para hacer trabajos pendientes en grupo y demás...
y ayer fui a estudiar a la biblioteca con una amiga, con mi hermanita L... algún día haré una entrada para hablarles bien de ella, porque es un sol, en estos momentos es quien mejor me conoce, y quien mas sabe de todo lo que me pasa... hasta sabe de la existencia de este blog...
pero wueno, a lo que iba
ayer cuando cerraron la biblioteca, como aun no quería ir para casa, estuvimos casi casi una hora dando una vuelta y hablando
hablamos del curso que viene, de que fuera yo también a Barcelona, a estudiar enfermería, pero mis padres se niegan en rotundo y se que no tengo nada que hacer...
todo lo que hablamos me hizo ser mas consiente todavía del poco control que tengo sobre mi vida, como llegan a dominarla mis padres, lo dueños que son, que es, que mi padre es, sobre mi y cuando estos pensamientos se hacen mas presentes en mi... crece y crece mi odio hacia la comida
este y otros sentimientos (que prefiero no escribir) creen dentro mio, y al mismo tiempo que me atemorizan, me hacen fuerte, me hacen pensar que mañana pueda conseguir nuevas metas, que seré mas fuerte, y no permitiré que la comida se apodere de mi... pero por la mañana cuando me levanto, todos esos pensamientos están borrosos, y esa fuerza se ha desvanecido, y caigo en la tentación, y luego me siento mal por haberlo hecho, porque es como si ni tan solo sea capaz de hacer bien esto. hasta la maldita comida consigue ser mas dueña de mi vida que yo...
porque un día es ese bote de yogur de 500gr que me he comido en dos días, en dos ratos, y sino son esas galletas, o esas gominolas... por cualquier motivo, cualquier excusa es valida, porque la puedo llamar ansiedad, pero es una excusa mas para huir de la realidad y no afrontar los problemas de cara.

ahora hace un rato, hable con F. y le dige que escuchara una canción.
esta:


que la escuche ayer mientras miraba una serie, cuenta atrás, de cuatro, y me gustó mucho, y la he estado buscando
pues bien, saben que me dijo????? palabras textuales,
que no le gusta su estilo, porque es muy serio y deprimido, que las personas han de ser rebeldes por algo que tenga valor, y este no es el caso...

si cree esto de la canción... si realmente me conociera... nunca hubiera dicho lo que me dijo, que sentía algo muy intenso y especial hacia mi...
si me conociera en persona, supongo que nunca se hubiera fijado en mi, porque a sus ojos debo ser una persona seria y depresiva... y por descontado sin mencionar el fisco claro...
quizá nunca tendría que haberle dicho lo que sentía (eso era una cosa de las que tenia por contar, el 2 de enero le dije lo que sentía hacia el, lo especial que era para mi...)
pero quizá me equivoco, quizá mi mente lo ha idealizado y intenta convencerse de que pueda ser un príncipe azul, pero creo que poco a poco voy abriendo los ojos y dándome cuenta de lo equivocada que estoy.

sabéis, el año pasado una compañera de la uni me tiro las cartas, yo le pregunte si algún día le conocería, a F digo, y las cartas dijeron que si, que un invierno en un par de años, pero que cuando llegara, no seria la persona que estaba esperando

interpretenlo como quieran, pero yo cada vez lo veo mas claro...

y todo esto no tendría mas, no tendría mas importancia, si su comentario no me hubiera hecho tirarme a las galletas, a ese paquete de galletas medio oculto de mi habitación...
porque desde año nuevo que he engorado 2kg de nuevo...

porque por la noche, antes de dormirme, como me pasó ayer, me digo a mi misma, va, mañana empiezas de nuevo, recupera esa libreta, vuelve a escribir en ella, vuelve a confesarle todas las kcal que consumes durante el día, a marcar con rojo todo aquello que debe eliminarse de tu dieta... pero por la mañana... todos estos pensamientos desaparecen...

en fin, si a partir de mañana no empiezo de nuevo a escribir en ella, empezare a hacerlo aquí, a ver si al menos así lo consigo...

porque ayer mi amiga me pregunto, de que hulles??? y yo le respondí: de mis padres
pero realmente no creo que sea asi, realmente de lo que hullo, creo que es de ese control, de esa presion...
y quiza la unica manera que tenga de recuperar, o de conseguir, mejor dicho, el control sobre mi y sobre mi vida, sea hullendo...



en fin... mañana será un día un poco de relax, a ver si esto me da fuerza para recuperar lo de mi libreta...
y digo un poco de relax, porque mis padres de van a eskiar, así, según ellos, me dejan tranquila para estudiar... porque pueden hacer mil cosas, pero no, se van a eskiar cuando saben que yo me muero de ganas de ir, pero con los exámenes, hasta que no los acabe no puedo...
y L, enseguida que le dije que me quedaba sola, me dijo de venirse así estudiamos las dos...
a ver que será...


las sigo leyendo
mil gracias por sus comentarios
y mil besos y muchísima energía positiva para todas!!!!
y recordad:

Querer es poder! No hay nada imposible! Vamos a conseguir todo lo que nos propongamos!

1 comentarios de visitantes:

maika_dream ha dit...

preciossaa!!!

he vist que has pasat pl meu blog, pro la sorpresa mes gran ha sigut quan he passat pel teu i he vist.... k ets catalana!!
i am cançons dels lax... si senyor!!! jejejje!!! :)
m'he llegit per sobre el teu ultim post, i hi ha hagut un tros k m'has recordat exactament a mi mateixa (el tros on expl8iques que et proposes mil metes, i k l'andemà només de llevarte, perds tots la motivació del repte i acabes caient sense poder fer res per evitar-ho) es una merda, pro suposo k es el k ens toca, per mi, la meva obseció es una putada pro penso k com hi haurà noies k portaran ferros, o k els costaran els estudis, o k tindran alguna malaltia degeberativa, o bé tindran la pell ml blanca, o portaran ulleres, dons a nosaltres simplement tenim aket problenma dl menjar i el estar gras. sembla fàvcil dir-ho, pro tan una com l'altre sabem k es ml mes k una simple preocuapció, sinó que roman a la ment les 24hores del dia.


d'altra banda... estudias nutrció i dietètica??
jo vaig tenir-ho durant ml de temps al cap pro al finl res, tu!!

noieta, felicos 20, només dir que els disfrutis tan com puguis.

un ptoo i com ja et deus imaginar pasaré sovint per aqui, k tu ets del pais jajaja !!!


un ptooo macaaaa :D

 
Els Meus Pensaments © 2007 Template feito por Áurea R.C.